KUL - wiernie pod prąd

Rektor Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego ks. prof. dr hab. Antoni Dębiński 16 stycznia 2015 r. odwiedził Wołyńską Prawosławną Akademię Teologiczną w Łucku (http://vpba.org/novini/572-zustrich-rektoriv.html). To kontynuacja kontaktów zainicjowanych 5 maja 2014 r. pierwszą wizytą w Lublinie delegacji WPAT, której owocem było podpisanie 19 października 2014 r. w Lublinie umowy o współpracy (http://www.kul.pl/umowa-kul-z-wolynska-prawoslawna-akademia-teologiczna-w-lucku,art_56411.html). 

Same w sobie te wydarzenia nie byłyby niczym nadzwyczajnym – ekumeniczna współpraca między ośrodkami naukowymi w XXI w. jest czymś oczywistym. Rzecz w tym, że chodzi o Ukraiński Kościół Prawosławny Patriarchatu Kijowskiego, który jako „niekanoniczny” traktowany jest, w najlepszym wypadku, jak powietrze przez Kościoły prawosławne na świecie, a ze względu na ekumeniczny savoir vivre ignorowany przez Rzym, ze zrozumiałym wyjątkiem Kościoła rzymskokatolickiego na Ukrainie. 

Redaktor naczelny ukraińskiego miesięcznika „Patriarchat” Anatolij Babynśkyj zwrócił uwagę na drastyczną różnicę: zwolenników arcybiskupa Lefebvre‘a, których jest kilkaset tysięcy, ze strony ponad miliardowej katolickiej większości  spotkały: zdjęcie ekskomuniki i dialog. „Niekanonicznych”  ukraińskich prawosławnych, których jest więcej niż w kilku razem wziętych Kościołach prawosławnych, sami prawosławni nie traktują jako chrześcijan(http://risu.org.ua/ua/index/blog/~anatolius/58121/). 

Na podpisanie umowy między KUL i WPAT arcybiskup Abel, prawosławny władyka lubelsko-chełmski zareagował pisemnym protestem. Nihil novi. Pozostaje wierzyć, że KUL, nawiązując do najlepszych tradycji płynięcia pod prąd, nie cofnie ręki wyciągniętej do braci, których własna rodzina traktuje jak trędowatych.