Herr Poroszenko w Warszawie

Petro Poroszenko, prezydent Republiki Federalnej Niemiec, przemawiając w polskim Sejmie, odwołał się do listu polskich biskupów do niemieckiego episkopatu w roku 1965.

To nie głupi żart, to logiczny wniosek z reakcji, jaką w Polsce wywołały te słowa prezydenta Petra Poroszenki z jego wystąpienia w Sejmie:  „Źródłem inspiracji są dla nas myśli zwierzchników naszych kościołów, którzy o tragicznych stronach naszej historii podczas II wojny światowej i pierwszych latach powojennych radzą mówić z wielką mądrością: «Przebaczamy i prosimy o przebaczenie»”.

Do godziny 00.25 w piątek, 19 grudnia 2014 roku, w polskich mediach, liberalnych i narodowo-proputinowskich, nie znalazłem innego zrozumienia słów o „zwierzchnikach naszych kościołów” niż te, które dotyczyłoby polskich i niemieckich biskupów.

W rzeczywistości Prezydent Poroszenko miał na myśli rzymskokatolickich biskupów z Polski i Ukrainy oraz greckokatolickich hierarchów z Ukrainy i Polski, którzy 28 czerwca 2013 roku w Warszawie podpisali  wspólną „Deklarację w przededniu 70. rocznicy zbrodni na Wołyniu”.

Czytamy w niej: „Pragniemy dzisiaj oddać hołd niewinnie pomordowanym, ale i przepraszać Boga za popełnione zbrodnie oraz raz jeszcze wezwać wszystkich, Ukraińców i Polaków, zamieszkujących zarówno na Ukrainie, jak i w Polsce oraz gdziekolwiek na świecie, do odważnego otwarcia umysłów i serc na wzajemne przebaczenie i pojednanie. Przypominamy słowa kard. Lubomira Huzara z 2001 r., że  «niektórzy synowie i córki Ukraińskiego Kościoła Greckokatolickiego wyrządzali zło – niestety świadomie i dobrowolnie – swoim bliźnim z własnego narodu i z innych narodów»”. Po czym padają słowa: „Jako zwierzchnik Kościoła greckokatolickiego pragnę powtórzyć te słowa dzisiaj i przeprosić Braci Polaków za zbrodnie popełnione w 1943 r”. Wypowiedział je zwierzchnik grekokatolików na całym świecie, Arcybiskup Większy Światosław Szewczuk. Po nim przewodniczący Konferencji Episkopatu Polski abp Józef Michalik oświadczył: „W imię prawdy uważamy, że przeproszenia i prośby o wybaczenie wymaga postawa tych Polaków, którzy wyrządzali zło Ukraińcom i odpowiadali przemocą na przemoc. Jako przewodniczący Episkopatu Polski kieruję do Braci Ukraińców prośbę o wybaczenie”.

Polscy i ukraińscy biskupi czerpali natchnienie z historycznego listu polskiego episkopatu w roku 1965. Okazuje się jednak, że polsko-ukraiński akt z roku 2013, expressis verbis odwołujący się do tamtego wydarzenia – „W czerwcu 2005 r. w Warszawie i we Lwowie ogłoszony został wspólny list Synodu Ukraińskiego Kościoła Greckokatolickiego i Konferencji Episkopatu Polski. Obie strony wypowiedziały wówczas słowa: „Przebaczamy i prosimy o przebaczenie!”, będące wcześniej fundamentem pojednania polsko-niemieckiego, z nadzieją, że zaowocują teraz w relacjach polsko-ukraińskich. Wolę takiego działania potwierdziły tysiące wiernych, odpowiadając: «Amen»” – nie funkcjonuje w Polsce w powszechnej świadomości.

Ot, taka gorzka lekcja realizmu dla Kościołów.